به نام حضرت دوست
خطوط کلی اخلاق کوهنوردی:
کلیات:
-قوانین و مقررات کوهنوردی احترام بگذاریم و آنها را رعایت کنیم.
-موارد مقرر در مورد نحوه پوشاک، غذا، و مسایل ایمنی کوه را جدی بگیریم.
-یکی از اساسی ترین قواعد نظم است. در همه جا نظم را نصب العین خود قرار دهیم.
-کوشش کنیم همیشه در وقت اعلام شده برای حرکت حاضر باشیم با تأخیر خود لحظه های ارزشمند عمر دیگران را تلف نکنیم.
طبیعت:
-طبیعت از زیباترین هدایای خداوند به ما است. در حفظ این عطیه الهی بکوشیم.
-طبیعت را با زباله نیالاییم و زباله های غیر قابل انحلال (مانند مواد پلاستیکی و فلزی) را در طبیعت نریزیم وآنها را در کیسه ای مخصوص با خود برگردانیم.
-گیاهان، بوته جات و درختان را به هیچ بهانه ای لطمه نزنیم. شاخه ها را نشکنیم و گلها را نچینیم تا همگان و همیشه از این مواهب یبای الهی بهره مند باشیم.
-حیوانات ریز و درشت را نیازاریم. حتی آنها که گاهی فکر می کنیم خطرناک هم هستند. طبیعت متعلق به آنها و خانه آنهاست و ما مهمانیم. رسم مهمانی را نشکنیم.
-و بالاخره آب را گل نکینم! شاید ... .
مردم بومی:
با مردم بومی مهربان باشیم به آنها احترام بگذاریم به اموال آنها و محصولات و درختان و میوه های آنها کمترین آسیب را نرسانیم. محیط آنها را از جهت نظافت و دیگر امور محترم بداریم. آرامش آنها را در محله و مزرعه و هر جایدیگر به هیچ شکلی (صدای بلند، موسیقی، بوق و ...) برهم نزنیم. در حریم خصوصی آنها وارد نشویم.
همراهان و همنوردان:
آنچه بر خود می پسندیم بر دیگران نیز بپسندیم. آنچه برای خود می خواهیم برای دیگران هم بخواهیم. اگر دوستی را جایگزین خود خواهی قرار دهیم کمک کار و دستگیر هم باشیم. با حرکات، سخنان، و صداهای ناهنجار همراهانمان را نرنجانیم. تک رو نباشیم. در جهت بهبود و پیشرفت امور مشارکت نمائیم. همراهان ما برادران و خواهران ما هستند. نسبت به آنها عفیف و پاکدل باشیم. اگر با کسی از همراهان اختلاف نظر و عقیده داریم تنگ نظر نباشیم و با سعه صدر و باتحمل باشیم. اگر از کسی خطایی دیدیم بکوشیم اهل گذشت باشیم. نسبت به ایمنی، سلامتی، آرامش و شادی همراهان کوشا و دارای حس مسئولیت باشیم.
اما آن محبوب ازلی:
فراموش نکنیم هرجا که باشیم بنده آن محبوب ازلی هستیم. رسم بندگی را از یاد نبریم. همه نعمتها از جمله طبیعت زیبای کوه و دشت و جنگل و دریا هدیه سخاوتمندانه آن محبوب ازلی است. از یاد او و شکر نعمت هایش هیچگاه غافل نشویم.
حدود الهی را رعایت کنیم و هیچگاه حاضر نشویم حتی یک قانون الهی را نقض نمائیم.
از هر فرصتی برای نیایش و راز و نیاز با آن زیبای مطلق استفاده نماییم.
چه شکوهمند است در بلندای کوه دستهای قنوت را به سوی آسمان دراز کردن و در یخبندان اوج قلل پیشانی سجده بر زمین نهادن.
وبالاخره اینکه اهل تفکر، تأمل و مراقبه باشیم.

حجت الاسلام والمسلمین قرائتی در جلسات درسهایی از قرآن این هفته در تلویزیون روایت متفاوت وجالبی از عنایت امام رضا(ع) به زائران حرم خود را بازگو کرده است .
آقای قرائتی دربخشهایی از اظهارات خود گفت :یك خانمی بود فكرش كج بود. عقیده‌ای به زیارت و توسل و عبادت و اینها نداشت. اهل حجاب و... اصلاً طور دیگری بود. ولی شوهرش مذهبی بود و خودش نبود. به شوهرش گفت: من می‌خواهم مشهد بروم ولی من را دور و اطراف حرم نبر. من را هتل‌هایی ببر كه دور از حرم است، تو هر چه می‌خواهی برو دو لیتر گریه كن. من حال حرم ندارم! من مشهد را می‌خواهم، ولی نه برای حرمش!